Sezon na życie.

W ostatni tydzień sierpnia, o poranku, zaskoczona zakładam gruby sweter. Dyskretny, cichy, ale jednak już chłód owija mi się wokół kostek. Pierwszy raz w tym sezonie. 

Kurczę się na chwilę, chowam głowę w ramionach, jak to u ciepłolubnych, im mniej słońca, tym ich samych mniej. Sprawdzam potem w…

Jak najwięcej kosmosu.

Optymizm potrzebny od zaraz. Chociaż kilka gramów. Jak powietrze. Wiara w człowieczeństwo. Ciut ciut. Dwa deko. Wiara w humanizm. W elementarny szacunek. Choć odrobinkę. Nasypany na dłoń chociaż. 

Wczoraj niespodziewanie wiadomość od bliskiej duchowo osoby: nie wiem, gdzie się zaszyć, aby odnaleźć świat, a jednocześnie nie opuścić go…

Sierpień. Stan zmysłów.

Pierwszego sierpnia budzi mnie pianie koguta. Jest piąta zero dwie. Wyglądam przez okno, niebo jest różowo – jaśminowe. Gdzieś kiedyś przeczytałam, że trzeba to zobaczyć przynajmniej raz w roku. Jak zza horyzontu wychodzi słońce. Zatrzymuję się zdziwiona, że to jednak tak wygląda. Bajecznie, choć bardzo śpiąco, bo…

Czułość i śpiący trzmiel.

W życiu trzeba być twardym, powtarzał zawsze mój ojciec. I nie oglądać się na innych. Jak dobrze, że go nie słuchałam i nigdy mu nie uwierzyłam i wolałam robić wianki z koniczyny, znikać na całe dnie w książkach i pisać w zeszycie w kratkę.

Dzisiaj wcześnie rano…