Molekuły.

W piątek po południu dopijam kolejną zimną kawę, pozostawioną rano, myślę, co jeszcze powinnam zrobić według swojej własnej, długiej księgi powinności. Co zorganizować, co powiedzieć, o czym nie zapomnieć, co przygotować? I jak tu się jeszcze ulepszyć? Troszeczkę. Czego powymagać od siebie, za co się skrzywić, o co się…

Zapiski z nocnego stolika.

Nie mam ostatnio wiele do powiedzenia. Rzeczywistość wymusza na mnie twarde ustalanie priorytetów i regularny czas na pisanie nie jest niestety na tej liście, choć jest mi to tak potrzebne. Czasem zapisuję coś przed snem na małych kartkach, które w dodatku słabo się kleją i potem…

Wszystko przychodzi wtedy, kiedy jesteśmy gotowi,

Od długiego już czasu kilka razy w tygodniu jestem na macie. Czasem chwilę, kilkanaście minut, czasem dłużej, najczęściej z wdzięcznością, czasem z cieniem rezygnacji, jak kilka dni temu, kiedy wydaje mi się, że ciągle i ciągle powtarzana praktyka, nie przynosi efektów. 

Ciało, zostawione na lata…

Jak żyć intencjonalnie?

Czytam kolejną książkę Rebeki Solnit, Przewodnik po zagubianiu się (A Field Guide to Getting Lost).

„Świat jest niebieski na krawędziach i w swojej głębi. Ten błękit to światło, które się zagubiło, ale które uzmysławia nam całe piękno tego świata”, czytam. 

Błękit to horyzont i emocje, samotność i odległość, pisze…

Kilka myśli na początek roku.

Pierwszego dnia nowego roku, wcześnie rano, świat jest biały i doskonale cichy. Tak przynajmniej wyobrażam sobie doskonałą ciszę, w jaką weszłam dziś rano. Żadnego dźwięku ani poruszenia wiatru, nawet Siena stała ze mną przez chwilę zaskoczona tym księżycowym krajobrazem, zanim pogoniła do przodu z całych…

dwie grudniowe mantry.

W tym roku, okazuje się, najcenniejszym i najczulszym doświadczeniem stały się dla mnie milczenie i zanurzanie się w ciszy. 

Kiedy wczesnym porankiem w ciemnej mgle słychać tylko własne kroki i świst wciąganego do nosa, a potem wędrującego do płuc powietrza, znika na chwilę wszystko inne. Rozpuszcza się. To,…

Grudniowa sztuka wolności.

Od dwóch lat i trzech miesięcy piszę teksty w jednym pliku, żeby było ciekawiej o nazwie „Pusty”. Edytor tekstu pokazuje, że to na dzień dzisiejszy sześćdziesiąt jeden i pół tysiąca słów. Prawie czterysta tysięcy znaków.

Dużo – mało, nie wiem. Wychodzi jednak, że przez ostatnie dwa lata, z…

Chodźmy dziś trochę w stronę życia.*

Jakiś czas temu skończyłam czytać Himalaje. W poszukiwaniu joginów. Książkę, którą tuliłam ostatnio i zabierałam ze sobą wszędzie, robiąc notatki, kreśląc w niej i zaginając rogi stron. Książkę tak samo o jodze, jak o wędrówce, górach i o szukaniu sensów. 

Książkę tak mocno o życiu. 

Przejście…