sierpniowy list o wu wei i drobnych poruszeniach

… w piątek rano o 5:30 pierwszy raz tego lata zakładam sweter, pies przystaje na środku łąki skubiąc trawę, chłodną i mokrą od rosy. Stoję cierpliwie obok, przymykam oczy i między jednym, a drugim oddechem czuję przez chwilę zapach późnoletniej melancholii. Że…

Lipcowy list o pięknie, mimo wszystko.

„Rozglądasz się za czymś? „- pyta głos zza kamery mężczyznę o pogodnym wyrazie twarzy i z rękami w kieszeniach kurtki. – „Zawsze”, odpowiada. – „Za czym?” „Za pięknem”, mówi on i się uśmiecha. „Skąd wiesz, co jest piękne?” „Wiem, czuję to. … Piękno wypełniło…

Czerwcowy list o zmianie perspektywy.

…świat jest nieskończenie spokojny i piękny o piątej trzydzieści rano. 

Zabieram psa na spacer, nie mogąc ponownie zasnąć po sennych podróżach i powrotach do ludzi i miejsc, których już nie ma. Wchodzimy w obfitość majowej zieleni, nad nami niebo w porannych pastelach. W drzewach i trawach…

 O samolotach i motylach.

Wczesnym wieczorem stoję na środku łąki, jedynej, jaka została już w okolicy. Jest koniec maja i trawy pachną po obfitym deszczu. Zadzieram co chwilę głowę do góry, Ciszę przerywa raz po raz szum samolotów. Im bliżej lata, tym bardziej niebo robi się od nich gęste.

Ktoś wyjeżdża,…

Jaka jest Twoja opowieść?

Jesteś taka ładna, mówi do mnie mała dziewczynka, a kiedy się uśmiecha, jej wielkie oczy zamykają się, tworząc długie szparki. Ty też, mówię do niej. Wiem, śmieje się znowu,  każdy jest, a mnie zachwyca, że dla niej to oczywiste i tak bardzo chciałabym, żeby nikt jej…

Styczniowy list o nadziei.

Potrzebuję w coś uwierzyć, mówi starszy B. w ciemny i zimny wtorek stycznia. W coś albo kogoś. Potrzebuję mieć nadzieję, że nie zawsze tak będzie i wiesz, że jeszcze wszystko przede mną, mówi do mnie moje wyrośnięte dziecko, jeszcze przed chwilą chłopczyk, który zasypiał kiedyś ze…

Czego potrzebuje świat? 

Dwa lata po tym, jak A. zniknął (choć przecież, jak uściśla fizyka, to tylko atomy zmieniły przestrzeń i formę i czasem ta świadomość pomaga) bywają momenty, że czuję spokój i naprawdę się uśmiecham.

Wstaję rano, w pokojach dzieci senna, sobotnia cisza, za oknem szumią gałęzie drzew, pies w…

Ćwiczenia z życia.

Radzisz sobie już jakoś? – pyta mnie niespodziewanie starszy B., moje szesnastoletnie dziecko, którego ciągle ulubioną zabawą w domu jest chowanie się za drzwiami i straszenie mnie. A ty? – odpowiadam pytaniem na pytanie (choć często powtarzam, że tak się nie robi). Już tak, powoli. Już się…