Jaka jest Twoja opowieść?

Jaka jest Twoja opowieść?

Jesteś taka ładna, mówi do mnie mała dziewczynka, a kiedy się uśmiecha, jej wielkie oczy zamykają się, tworząc długie szparki. Ty też, mówię do niej. Wiem, śmieje się znowu,  każdy jest, a mnie zachwyca, że dla niej to oczywiste i tak bardzo chciałabym, żeby nikt jej tej pięknej narracji o świecie i o sobie nie zabrał.

Jaką opowieść o sobie nosisz? Czy jest prawdziwą historią o Tobie? Czy jedyną?

Kim jesteśmy, poza tym, co w głowie i czasem złamanym sercu, kim jesteśmy poza narracją utkaną z usłyszanych o nas samych przymiotników, wiązanych potem w twarde supełki pamięci, czasem tak bolesne?

Moją najważniejszą opowieścią była ta o nieprzynależności. Nigdzie. Do świata, ale też do samej siebie. Nosiłam ją w sobie i bardzo o nią dbałam, była moja, była m n ą, myślałam i szukałam potwierdzenia, że nie mogę zatrzymać się na dłużej gdzieś w takiej formie, w jakiej jestem. Nie należę. 

Ale kiedyś usiadłam nad morzem, dawno temu w pochmurny dzień, i poczułam, że przynależę wszędzie. Supełki zmiękły i nie miały przez chwilę znaczenia, wartościujące przymiotniki stały się puste. I nie były mną. 

Kiedy leżałam na piasku z rękami po głową, pod zamkniętymi powiekami byłam cieszącym się życiem, ciało żyło i czuło radość, a jego wygląd nagle nie miał znaczenia. Tak bardzo.

Byłam życiem. 

84 minerały, 23 pierwiastki i 40 litrów wody mieszczących się w

38 miliardach komórek. Na chwilę, o której długości nie mam pojęcia. 

Ile w tym możliwości.

Kiedy leżę z zamkniętymi oczami, jestem zbiorem dawnych istnień, tym, co pozostało po innych. Ludziach, roślinach i motylach, ziemi. 

Historie, które opowiadają o mnie inni nie mają znaczenia. 

O Tobie również. Jesteś swoją własną. Jak ja. 

Jane Hirshfield pisała: „Możesz to zrobić, mówię ci, to jest dozwolone.

Rozpocznij od nowa historię swojego życia.”

To jest dozwolone. Świat jest pełen nieskoczonych możliwości (nie, nie w kontekście “think big” i “wszystko ci się uda”, bo być może nie wszystko, ale wiele), również w kwestii odkrywania sobie i swojego potencjału. 

Zacznijmy od tego, co nas porusza, co sprawia, że czujemy się żywi. W ułamku kosmicznego oddechu, którym jesteśmy.