Czego potrzebuje świat? 

Dwa lata po tym, jak A. zniknął (choć przecież, jak uściśla fizyka, to tylko atomy zmieniły przestrzeń i formę i czasem ta świadomość pomaga) bywają momenty, że czuję spokój i naprawdę się uśmiecham.

Wstaję rano, w pokojach dzieci senna, sobotnia cisza, za oknem szumią gałęzie drzew, pies w…

Ćwiczenia z życia.

Radzisz sobie już jakoś? – pyta mnie niespodziewanie starszy B., moje szesnastoletnie dziecko, którego ciągle ulubioną zabawą w domu jest chowanie się za drzwiami i straszenie mnie. A ty? – odpowiadam pytaniem na pytanie (choć często powtarzam, że tak się nie robi). Już tak, powoli. Już się…

Ile mamy żyć?

Ile mamy żyć? – zapytał kiedyś mały starszy B. – czy spotkam cię kiedyś jeszcze, jak już tu nas nie będzie? – Nie wiem, synku, ale mam nadzieję, że tak, że to nie jest nasz jedyny raz. – Czy cię rozpoznam? – Tak bardzo chcę wierzyć, że…

Wrześniowy list o pięknie i małych przyjemnościach.

– Piękno jest niepraktyczne, pisze Katherine May w „Oczarowaniu”. Dochodzi do tego wniosku, kiedy mówi o marzeniu mieszkania nad morzem. – Będziesz miała wszędzie piasek w domu, trzeba będzie cały czas odkurzać, słyszy od matki i babci. – Tego się wtedy nauczyłam od…

Kilka myśli na koniec sierpnia.

Po ponad dwóch latach, nagle, zaczynam czuć. Dosłownie, zaskakująco, aż boleśnie. W ciele i w miejscu, którego położenia nie bardzo umiem określić, miejscu poza umysłem, spiętym od tak dawna w trybie przetrwania i gotowości do obrony. Zaczynam czuć siebie i zaczynam robić notatki zdziwiona, że…

Letnie podróże.

Tak bardzo chciałbym powiedzieć tacie, że sobie radzę, mówi starszy B. Pochwalić mu się, że trenuję i stanąć obok niego, żeby zobaczył, że jestem już wyższy od niego. Też czasem tak tęsknisz? – pyta mnie. Bardzo, czasem aż nie mogę się ruszyć, znasz to? Znam, odpowiada mi starszy…

Sierpniowe światło.

Wcześnie rano widzę przez okno, jak drobna, starsza kobieta podlewa róże i nie mogę przestać płakać patrząc na ten obraz. I nie wiem, czy to przez te róże, choć przecież wolę łąki, bardziej niż wypielęgnowane ogrody, czy to przez nią, tą, która z taką czułością podlewa te kwiaty?…

List o tym, że nie jesteśmy tym, co mamy w głowie.

Björn N. Lindeblad mieszkał kilkanaście lat w tajskim klasztorze, praktykując buddyzm. Kiedy wrócił, napisał o tym książkę. Zapytany przez jednego z dziennikarzy, co jest dla niego najważniejszym doświadczeniem po siedemnastu latach medytacji, odpowiedział: to, że nie jesteśmy naszymi myślami….