Przez chwilę, kiedy mam wszystko.

Próbuję się nauczyć w tym roku maja na nowo. Znaleźć w obfitości zapachów coś innego niż tylko zamrażający mnie skurcz serca na wspomnienie tych samych dni rok wcześniej. Nie pamiętam z nich żadnych obrazów i żadnej kolejności zdarzeń, jakakolwiek chronologia mojej pamięci zniknęła. Pamiętam tylko…

Majowe objaśnianie świata.

Jak się masz, synku, pytam starszego B. wieczorem, układasz się powoli ze sobą i z nowym życiem? Czy boli cię już czasem trochę mniej?

Nie wiem, odpowiada, to nieprawda, że z czasem jest lepiej, mówi moje piętnastoletnie dziecko, bo teraz brakuje mi go dużo bardziej niż kilka miesięcy…

Kwietniowe zapiski. 

Mam w domu dwa nastoletnie dojrzewania. Jedno rebelianckie i mroczne, jestem zmęczona i idę do siebie, w kapturze, skupione, czasem aż zbyt bardzo, jak na niecałe 13 lat. 

Drugie w koszulce z napisem cleveland i numerem 23, robiącym radosne uniki po przestworzach szkoły i systemu, przecież jakoś to będzie,…

miliardy miliardów.

Od kilku dni brakuje mi słów. Dosłownie. Nie znajduję ich w swoim słowniku, a więc też w moim świecie, żeby umieć opisać to, co czuję patrząc na obrazy rzeczywistości gdzieś przecież nie tak bardzo daleko ode mnie. 

Nie wiem, co mam z tym zrobić, jak ułożyć, w jaką myśl…

Godziny.

W „Co jest grane, Davis?” w jednej ze scen główny bohater mówi: „Jestem zmęczony. Jestem bardzo zmęczony. Myślałem, że potrzebuję się przespać, ale to coś więcej”.

•••

Kiedy przesadzam kwiaty lubię długo trzymać ziemię w rękach, ugniatać ją potem w doniczkach, chłód i wilgoć ciemnych grudek zatrzymują mnie i osadzają w…

Schronienia.

Każdy potrzebuje safe spaces, mówi do mnie moje młodsze dziecko, tych miejsc, gdzie możesz się schować, gdzie coś albo ktoś cię osłania, gdzie wszystko jest ok. 

Kiedy chorował A. było to dokładnie moje sto osiemdziesiąt trzy na sześćdziesiąt dwa centymetry. Moja mata do jogi. Najczęściej, żeby posiedzieć, sprawdzić, czy jestem…

Osiem lekcji uważności na trudny czas.

1.To, czego się nauczyłam w tych wymagających ostatnich miesiącach to to, że żaden z moich snujących się samodzielnie w głowie scenariuszy nie spełnił się. Żadne z wyobrażeń kolejnego dnia, tygodnia, czasem dalekiej przyszłości, jeśli tylko ulec pogoni niecierpliwych i wyprzedzających zagrożenia neuronów, nie stał…

Zapiski z półmroku (choć dni coraz dłuższe).

Trudno jest mi odnaleźć się w tym zagubieniu, które nagle opanowało cały świat i nałożyło się na mój własny tryb przetrwania, w którym ciągle jestem, a z którego tak bardzo już chciałabym wyjść. A z którego nie potrafię.

Smutek mojej własnej straty nakłada się…