Wrześniowy list o pięknie i małych przyjemnościach.

– Piękno jest niepraktyczne, pisze Katherine May w „Oczarowaniu”. Dochodzi do tego wniosku, kiedy mówi o marzeniu mieszkania nad morzem. – Będziesz miała wszędzie piasek w domu, trzeba będzie cały czas odkurzać, słyszy od matki i babci. – Tego się wtedy nauczyłam od…

Kilka myśli na koniec sierpnia.

Po ponad dwóch latach, nagle, zaczynam czuć. Dosłownie, zaskakująco, aż boleśnie. W ciele i w miejscu, którego położenia nie bardzo umiem określić, miejscu poza umysłem, spiętym od tak dawna w trybie przetrwania i gotowości do obrony. Zaczynam czuć siebie i zaczynam robić notatki zdziwiona, że…

Letnie podróże.

Tak bardzo chciałbym powiedzieć tacie, że sobie radzę, mówi starszy B. Pochwalić mu się, że trenuję i stanąć obok niego, żeby zobaczył, że jestem już wyższy od niego. Też czasem tak tęsknisz? – pyta mnie. Bardzo, czasem aż nie mogę się ruszyć, znasz to? Znam, odpowiada mi starszy…

Sierpniowe światło.

Wcześnie rano widzę przez okno, jak drobna, starsza kobieta podlewa róże i nie mogę przestać płakać patrząc na ten obraz. I nie wiem, czy to przez te róże, choć przecież wolę łąki, bardziej niż wypielęgnowane ogrody, czy to przez nią, tą, która z taką czułością podlewa te kwiaty?…

List o tym, że nie jesteśmy tym, co mamy w głowie.

Björn N. Lindeblad mieszkał kilkanaście lat w tajskim klasztorze, praktykując buddyzm. Kiedy wrócił, napisał o tym książkę. Zapytany przez jednego z dziennikarzy, co jest dla niego najważniejszym doświadczeniem po siedemnastu latach medytacji, odpowiedział: to, że nie jesteśmy naszymi myślami….

list o relacjach.

Jesteśmy zawsze w jakiejś relacji. Najbliżej ze swoim ciałem i wszystkim cielesnym, co tylko to słowo mieści. Zaraz potem w relacji z ludźmi, ze zwierzętami, z mikro- i makroświatem wokół nas. Wreszcie z własnym życiem. 

Najprostsza i najważniejsza, utrzymująca nas przy życiu, to oddech. To, jaką ilość powietrza…

Opowieść z pomiędzy. 
Od jakiegoś już czasu rozsypuje mi się opowieść o mnie samej. Stoję w przestrzeni pomiędzy i nie mam języka, o który mogłabym się oprzeć, odnaleźć się w jakimś nowym akapicie, podtrzymać bezradne ręce albo nadać im wyraźne znaczenie w układaniu całego stosu książek, dzięki którym moje życie…

Luty.

Mam słabość do niewielkich kształtów. Minifiliżanek do kawy i miseczek na sama – nie – wiem – co, po prostu były piękne i potrzebowały właścicielki. Do minimalnych karteczek na trzy słowa, drobnych kamyków, które trzymam w kieszeni, a które potem ściskam, wypowiadając po cichu życzenia, wypuszczane w kosmos. 

Wybór zwykłego…