Lipcowe tkanie.

W eseju „Babka pająk” Rebecca Solnit pisze: tkać sieci i nie dać im się pochwycić, tworzyć świat, tworzyć własne życie, rządzić własnym losem, móc nazwać własne babki tak samo jak ojców, rysować sieci, (…), odsunąć welon i pojawić się: oto chorągiewki na sznurze, który rozwieszam. 

Solnit pisze w swoim…

Na chwilę.

Nie wiem, co mam robić z czasem, niedzielonym na cztery. Ta jedna czwarta, dudniąca, w przestrzeni pokojów, w porankach i wieczorach, w codzienności, ilości talerzy na stole przy obiedzie, jedna czwarta, w której ani ja ani dzieci nie możemy się odnaleźć. 

Od tygodni wyprzedzam w porannych pobudkach psa, niezmiennie…

Na chmurze.

I tylko pies ciągle nie wie, o co chodzi. Cały czas obok, gotowy do pocieszania, przynosi codziennie swoje zabawki. Kładzie się obok, kiedy nie mogę wstać z kanapy, kiedy nie mogę się nawet ruszyć, bo tak bardzo boli nieobecność.

Stoję w samym środku życia, które jak gdyby nigdy nic…

Osiem lekcji uważności na trudny czas.

1.To, czego się nauczyłam w tych wymagających ostatnich miesiącach to to, że żaden z moich snujących się samodzielnie w głowie scenariuszy nie spełnił się. Żadne z wyobrażeń kolejnego dnia, tygodnia, czasem dalekiej przyszłości, jeśli tylko ulec pogoni niecierpliwych i wyprzedzających zagrożenia neuronów, nie stał…

Mapa.

Siedzimy ze starszym B. na łóżku w sypialni. Od jakiegoś czasu przychodzi do mnie codziennie wieczorem, żeby po prostu pobyć obok. Czasem porozmawiać, czasem pomilczeć. 

Wiesz, pytam znad książki, że w naszym mózgu jest osiemdziesiąt pięć miliardów neuronów? Niezła jazda, nie? Uh, wzdycha, i co z tym robić, pyta?

Żyć, synku,…

Kilka myśli na maj.

Maj, miesiąc deszczu i bzu. Wysokich traw, jeszcze nieskoszonych na pobliskich łąkach. Ciszy. Są dni, kiedy stoję prosto, zadzieram głowę i mrużę oczy. Są dni, a tych jest od kilku miesięcy więcej, kiedy tonę, a wtedy zawsze przychodzi do mnie tytuł czytanej lata temu książki „Fala…

Cały piękny bałagan życia.

Maj  przypomina, że już zaraz będzie lato. Skończy się kolejny, przedziwny rok szkolny (kolejny… jak to smutno brzmi…) moich dzieci.

Wzrusza mnie jeszcze pewnie chwilowa beztroska i prostota ich wymagań – coś do picia, coś do jedzenia, może dziś coś zamówimy?…

Latem sama przechodzę w tryb dziecka i…

Kwietniowe przebłyski.

Dni mijają jeden za drugim i kwiecień jest kolejnym miesiącem, o którym niewiele mogę powiedzieć. Poza tym, że chciałabym ludzi i do ludzi. Chciałabym widzieć twarze. Chciałabym nie musieć pamiętać o dystansie. Chciałabym nakryć stół u siebie w domu. Dla całej wioski. Chciałabym rozmawiać do rana. Śmiać się….