Jaka jest Twoja opowieść?

Jesteś taka ładna, mówi do mnie mała dziewczynka, a kiedy się uśmiecha, jej wielkie oczy zamykają się, tworząc długie szparki. Ty też, mówię do niej. Wiem, śmieje się znowu,  każdy jest, a mnie zachwyca, że dla niej to oczywiste i tak bardzo chciałabym, żeby nikt jej…

Styczniowy list o nadziei.

Potrzebuję w coś uwierzyć, mówi starszy B. w ciemny i zimny wtorek stycznia. W coś albo kogoś. Potrzebuję mieć nadzieję, że nie zawsze tak będzie i wiesz, że jeszcze wszystko przede mną, mówi do mnie moje wyrośnięte dziecko, jeszcze przed chwilą chłopczyk, który zasypiał kiedyś ze…

Czego potrzebuje świat? 

Dwa lata po tym, jak A. zniknął (choć przecież, jak uściśla fizyka, to tylko atomy zmieniły przestrzeń i formę i czasem ta świadomość pomaga) bywają momenty, że czuję spokój i naprawdę się uśmiecham.

Wstaję rano, w pokojach dzieci senna, sobotnia cisza, za oknem szumią gałęzie drzew, pies w…

Ćwiczenia z życia.

Radzisz sobie już jakoś? – pyta mnie niespodziewanie starszy B., moje szesnastoletnie dziecko, którego ciągle ulubioną zabawą w domu jest chowanie się za drzwiami i straszenie mnie. A ty? – odpowiadam pytaniem na pytanie (choć często powtarzam, że tak się nie robi). Już tak, powoli. Już się…

Ile mamy żyć?

Ile mamy żyć? – zapytał kiedyś mały starszy B. – czy spotkam cię kiedyś jeszcze, jak już tu nas nie będzie? – Nie wiem, synku, ale mam nadzieję, że tak, że to nie jest nasz jedyny raz. – Czy cię rozpoznam? – Tak bardzo chcę wierzyć, że…

Kilka myśli na koniec sierpnia.

Po ponad dwóch latach, nagle, zaczynam czuć. Dosłownie, zaskakująco, aż boleśnie. W ciele i w miejscu, którego położenia nie bardzo umiem określić, miejscu poza umysłem, spiętym od tak dawna w trybie przetrwania i gotowości do obrony. Zaczynam czuć siebie i zaczynam robić notatki zdziwiona, że…

Letnie podróże.

Tak bardzo chciałbym powiedzieć tacie, że sobie radzę, mówi starszy B. Pochwalić mu się, że trenuję i stanąć obok niego, żeby zobaczył, że jestem już wyższy od niego. Też czasem tak tęsknisz? – pyta mnie. Bardzo, czasem aż nie mogę się ruszyć, znasz to? Znam, odpowiada mi starszy…

Sierpniowe światło.

Wcześnie rano widzę przez okno, jak drobna, starsza kobieta podlewa róże i nie mogę przestać płakać patrząc na ten obraz. I nie wiem, czy to przez te róże, choć przecież wolę łąki, bardziej niż wypielęgnowane ogrody, czy to przez nią, tą, która z taką czułością podlewa te kwiaty?…